Huilen op de bruiloft
Het is op een dag in juli dat Mberu, onze steun en toeverlaat in de huishouding, mij stralend toefluistert: “he has asked me”. He is haar partner met wie ze nu ongeveer 6 jaar samenwoont.
Ongeveer twee weken voor de bruiloft, vraagt Mberu of ze voortaan wat later mag komen en wat eerder weg mag. Ze is tijdelijk ingetrokken bij haar tante, want samenwonen past een aanstaande bruid niet. Voor haar werk bij ons betekent dat dagelijks 2 x 2 uur lopen in plaats van 2x 20 minuten. Naarmate de grote dag dichterbij komt, wordt Mberu stiller. Vrouwelijke familieleden maken haar het leven zuur. Dat is om haar sterk te maken voor het huwelijk, want haar man zal vast ook niet altijd aardig zijn.
De officiële huwelijksvoltrekking is een sobere aangelegenheid op een doordeweekse dag. Het echte feest is een paar dagen later op een zonovergoten zaterdag. Om 7.30 uur stappen we netjes gekleed in onze Landcruiser, want we worden al vroeg verwacht. Wat zwaarder dan normaal draait de auto het hek uit. Lekke band. Nette kleren uit, band verwisselen, nette kleren aan en we kunnen weer. We arriveren precies op tijd bij Mberu’s tante om te zien hoe het bruidspaar naar buiten wordt begeleid door zingende en dansende familieleden. In een lange stoet rijden we naar een hoteltuin voor de fotosessie. Als we weer terug zijn, geuren de kookpotten boven de houtvuren en onder een afdakje wordt mayonaise door de koolsla geroerd. In een grote witte tent staan feestelijk gedekte tafels. De bruidsmeisjes draven rond met waterkannen, want er is maar één kraan op het erf en er zijn vele dorstige kelen. We krijgen allemaal een schaaltje met stukjes chips, stukjes Maria biscuit, pinda’s en een paar snoepjes. Onder luid gezang arriveert even later Mberu’s familie uit Shakawe, een dorpje vlakbij de grens met Namibie. Drie vrouwen komen aangelopen met het toetje op hun hoofd: schalen vol kleurige jelly en custardvla. Bewonderend kijken we naar het dansen van de bruidsmeisjes en –jongens in de brandende zon. Er wordt een toespraak gehouden die zo goed mogelijk vertaald wordt door een broer van Mberu. Hij is zo aardig om steeds bij ons in de buurt te blijven en uitleg te geven over alles wat er gebeurt. Naast ons verschijnt een meisje met een kom en een fles water om onze handen te wassen. Dan worden er borden rond gebracht tot de rand gevuld met vlees, bonen, koolsla en maispap. Het smaakt heerlijk.
Als de schalen leeg zijn, alle toespraken gehouden en iedereen moe is van het dansen en zingen, neemt de bruidegom afscheid. De bruid blijft achter. Zij zal net zolang gepest en getreiterd worden tot ze in tranen uitbarst. Dan pas mag ze naar haar man. En nu maar hopen dat ze nog lang en gelukkig zullen leven.
Wat een andere wereld en wat mooi om mee te maken.
Prachtige foto,s jullie schrijven leuk je ziet ze gewoon
lopen met de toetjes schalen op hun hoofd.
Wij zijn net terug uit nepal ook daar weer heel bijzondere
Dingen meegemaakt met de nepaleese mensen.
Juist het gewoone is voor ons heel bijzonder, geniet ervan
Blijf lekker schrijven dan kunnen wij het ook mee beleven..
Het was inderdaad heel bijzonder om mee te maken. Wat fijn dat jullie weer zo’n mooie tijd in Nepal hebben gehad.
Dag,
Wat een kleurrijke, bijzondere ervaring om mee te maken. Weer heel anders dan in Lage Vuursche
Inderdaad heel anders. Het was een zeer boeiende mengeling van Afrikaanse en westerse gewoonten.
Wat blijft het toch leuk om te lezen wat jullie allemaal meemaken.
Hoi Marianne.Het is iedere keer weer erg leuk om kennis te nemen van jullie ervaringen en belevenissen.
Wat een prachtig verhaal weer. Ik zie jullie niet op de foto’s?
Nee, we stonden aan de andere kant van de lens.