Van Nederland naar Botswana

We hebben een flink aantal jaren in Zuidelijk Afrika gewoond en gewerkt en samen met onze kinderen veel rondgereisd. Vanwege de goede herinneringen aan Botswana overwegen we om daarheen te verhuizen. Om een idee te krijgen van de woningmarkt, gaan we erheen op vakantie met een lijstje makelaars in onze koffer. Twee weken later kijken we elkaar verwezen aan: we hebben zojuist een huis gekocht ongeveer 13 kilometer buiten Maun, een toeristenstadje in het noordwesten van Botswana. Het uitzicht op de Thamalakane rivier met nijlpaarden en broedende visarenden hebben we niet kunnen weerstaan. Er volgen slapeloze nachten, waarin de vragen ons van alle kanten bestormen: kunnen we ons huis in Nederland tijdig verkopen, gaat het lukken om een verblijfs- en werkvergunning te krijgen en zullen we onze familie niet teveel missen?

Er volgt een spannende tijd. We zetten ons huis te koop, maar na een aantal bezoekers in de eerste weken blijft het angstig stil. Het lukt niet om vanuit Nederland de vergunningen te regelen en we maken ons zorgen over ons pas gekochte huis. Dat verhuren we voorlopig en nu komen er berichten over gebroken tegels, defecte stopcontacten en een kapotte pomp. We besluiten vervroegd de sprong te wagen: zeggen onze banen op, regelen het verschepen van onze spullen en boeken tickets voor onze twee bejaarde honden en onszelf. Op de valreep is er goed nieuws: er is een koper voor ons huis.

We zetten ons huisraad op de boot en op een koude winterdag rijden we met 2 honden en 25 kilo overbagage richting vliegveld. In Maun is het 32oC en zwetend proppen we ons met al onze spullen in de kleine huurauto. Het ongemak is gauw vergeten als we een tijdje later op de veranda van ons lege huis genieten van de koereigers die in het avondlicht over de rivier vliegen. Een nijlpaard knort tevreden in de verte. Hoe mooi kan het leven zijn.

Natuurlijk minder mooi dan we op dat moment denken…