De sofaman
We zakken steeds verder naar achteren op onze bank. Het houten binnenwerk blijkt gebroken. Gelukkig is er lokaal iemand te vinden die tegen een redelijke vergoeding onze “sofa” wil repareren. Binnen een week kunnen we weer rechtop een video kijken.
Als we buiten onze schoenen willen pakken, blijkt er een paar verdwenen. Niet vanzelf, want het profiel wandelt naar de buren die ook wat losliggend spul missen. We vragen Mike (onze groundsman) deurtjes te maken aan de zijkant van de veranda, zodat we voortaan onze spullen achter slot en grendel kunnen doen. Het karwei lijkt hem echter te moeilijk en dus bellen we de sofaman. Die komt meteen langs om op te meten. Met geld voor hout en verf en de belofte om dinsdag terug te komen, reist hij opgewekt af. Dinsdag komt en gaat zonder sofaman. We bellen. Zijn vergadering liep uit, hij komt vrijdag. Vrijdag komt en gaat, geen sofaman. We bellen. Zijn auto is stuk, morgen komt hij echt. De weken verstrijken. De frequentie van onze telefoontjes neemt af, omdat we er niet meer echt in geloven.
Ineens staat hij toch op de stoep. Van een belegen stuk triplex worden zes deurtjes gezaagd. De laatste valt wat kleiner uit, omdat het hout op is. Als hij een paar uur later vertrekt, laat hij zes scheve deurtjes achter die niet goed sluiten, waarvan er vier geverfd zijn in twee verschillende kleuren. “The paint in the second tin is a bit different from the first one”. (Ja, ja, hij had natuurlijk nog ergens een restje.) Maar morgen komt hij terug en dan komt alles goed. Het wordt overmorgen halverwege de middag. Om vijf uur is hij klaar en wijst trots naar zes scheve deurtjes die nog steeds niet sluiten, in drie kleuren, omdat de laatste twee deurtjes maar één keer zijn gedaan. We geven het op en dragen het karwei over aan Mike die de deurtjes sluitend weet te krijgen. Hij schraapt de verf eraf en gaat opgewekt met de door ons aangeschafte bussen “donker eiken” aan de gang. Na een uurtje komt hij beteuterd aanlopen. De tweede bus blijkt in plaats van donker eiken een teakkleur te bevatten. De sofaman had misschien rechte, sluitende deurtjes kunnen maken met een even dikke verflaag, maar de verschillende kleuren… daar kon hij echt niets aan doen.
De irritatie is leuk verpakt in humor. Maar hoe zit het nu met de slotjes?
De deurtjes hebben een gat voor een sleutel. Het onderdeel van het sleutelgat waar je normaal je sleutel insteekt ontbreekt, dus het is een beetje porren om de sleutel daadwerkelijk te kunnen omdraaien. Bij elk slot zijn keurig twee sleutels. Bij één slot zijn het echter twee verschillenden, dus dat schiet niet op. Maar al met al kunnen we onze schoenen nu veilig opbergen!
Wat kun je toch smaakvol schrijven, heerlijk om te lezen.
Botswana is een kleurrijk land, net als jullie deurtjes!
Kleurrijk is het zeker. We genieten dan ook nog steeds met volle teugen, ondanks de deurtjes.
we hebben hier smakelijk om gelachen en geconstateerd dat jullie toch wel echt in een ontwikkelingsland wonen.
Gelukkig gaat er ook wel veel goed!
Heerlijk om te lezen.Zo totaal anders als hier. 🙂
Je zal geen haast moeten hebben met uitbesteed werk.
Anders is het zeker. Geduld is niet mijn sterkste zijde, heb daarin nog veel bij te leren. Maar wel extra fijn als dan iets klaar is (ook al wordt het anders dan gedacht).
Ach ja maar je hebt deurtjes ,als je ze verschillend kwa kleur had willen hebben was dat vast ook niet gelukt. En je kunt in ieder geval
Weer lekker zitten. ’t Was weer een leuk verhaal.
Klopt. En we zijn er inmiddels al aardig aan gewend. Bovendien zodra het schemerig wordt, zie je het al niet meer.
Wat een leuk verhaal.je leest wel vaker dat niemand haast heeft om wat te doen daar.
We zijn er wel achter dat het heel verschillend is. Soms gaan dingen bijzonder snel. Een lekke band kun je bv altijd meteen laten repareren, maar andere zaken kunnen inderdaad eindeloos duren. Dat maakt het leven hier erg boeiend.
Dag,
Zijn er soms Brabanders verhuist naar Botswana en verf is vooral ter bescherming en niet voor de fraaiigheid. Mooi verhaal.
Zou zomaar kunnen! En inderdaad, de deurtjes zijn nu prima beschermd.
Herkenbaar jullie verhaal, je hebt nog geluk gehad dat jullie
Klusjesman terug is gekomen, hij had tenslotten al geld binnen.
Heerlijk jullie verhalen en zo herkenbaar.
Wij zijn van voornemens om in october weer een bezoek aan Uganda te brengen. Benieuwd wat er van ons werk nog over is?
Lots of Love en geniet vooral van alle fijne dingen om jullie heen.
Freddy
Inderdaad hebben we geluk gehad. We wilden met hem samen de spullen kopen, maar er kwam iets tussen. En omdat we zulke goede ervaringen met hem hadden, hebben we hem toch maar wat geld gegeven. Het genieten lukt verder prima. We zijn overigens wel heel erg benieuwd naar jullie ervaringen straks in Uganda. Horen er graag meer over!