Keep faith… (vervolg)
Eind november 2019 komt het heuglijke bericht dat de dagbesteding open mag. Van tevoren wilde ik met Beauty en de vrijwilligers bespreken welke activiteiten we met de ouderen willen gaan doen. Ik werd hartelijk uitgelachen: “maak je toch geen zorgen, ze vinden het heerlijk om met elkaar te praten en verhalen te delen”.
Er wordt eten gekookt en enthousiast worden de eerste ouderen verwelkomd. Na een half uur ontstaat er lichte paniek: “ze zitten daar maar en niemand zegt iets”. De vrijwilligers duiken in hun geheugen naar spelletjes en liedjes uit hun jeugd en dan wordt het toch nog gezellig. Het is nu wel duidelijk dat er meer nodig is. De vrijwilligers speuren winkels af naar wol en haaknaalden, Beauty zorgt voor het spel Mmhele, dat van oudsher graag door mannen wordt gespeeld (vergelijkbaar met het Nederlandse molenspel) en ik verzamel platenboeken.
Op basis van vooronderzoek, verwachtten we ongeveer 50 ouderen, maar nog voor we open zijn, blijken het er 80 te zijn, waaronder 17 met een ernstig visuele beperking. Er kunnen er maximaal 10 per dag gehaald en gebracht worden, dus iedereen kan één keer per 14 dagen komen. Aan het eind van de eerste week komt er speciaal bezoek: de Canadese sponsor van het gebouw. Als ik ook even langs wip om kennis te maken, zie ik dat alles er tiptop uitziet. Alleen zijn er geen ouderen, want in de wijk die aan de beurt was, wist door een misverstand niemand ergens vanaf. Een slimme vrijwilliger gaat met de buschauffeur op pad om een aantal ouderen op te halen die al eerder zijn geweest. Net voor de aankomst van de sponsor, arriveren ze, hevig mopperend omdat er geen tijd was om schone kleren aan te doen. De thee met koekjes zorgen gelukkig snel voor een beter humeur en ze genieten zichtbaar van het buitenlandse bezoek.
Na enkele maanden worden we eindelijk ook op het net aangesloten. Nu kunnen de ouderen douchen en naar de radio luisteren. Dat is heerlijk als je thuis geen stromend water en elektriciteit hebt. Inmiddels worden er volop verhalen uitgewisseld en voor wie dat wil, zijn er verschillende activiteiten. Voor degenen met een visuele beperking heb ik uit Nederlands aangepast spelmateriaal mee kunnen nemen. Een fysiotherapeute leert gratis de vrijwilligers hoe ze wat eenvoudige oefeningen kunnen doen met de ouderen.
Omdat de inkomsten ongelijke tred houden met de uitgaven, hebben we geld nodig. In de hoop via de toeristenorganisaties in Maun extra fondsen te verwerven, regelen we een serie bijeenkomsten. Op 17 maart is de eerste gepland. Op diezelfde dag wordt de toeristenindustrie door het ministerie van gezondheid bijeengeroepen voor een crisisbespreking vanwege corona. Alle bijeenkomsten worden afgezegd. Een week later komt het bericht dat met ingang van 2 april het land op slot gaat. We mogen alleen nog voor noodzakelijke dingen de deur uit, waarbij mondkapjes verplicht zijn en iedereen 1,5 meter afstand moet houden. Verdrietig sluiten we de dagbesteding. Keep faith… het is meer dan ooit nodig.
Wordt vervolgd…
Lieve Marianne,
Met veel belangstelling las ik je verhaal over de opening van de dagbesteding totdat die helaas weer dicht moest. Zoals je weet gaat de maandelijkse bijdrage van onze kerk dit jaar nog gewoon door.
Is de oprichting van een Nederlandse stichting om jullie te steunen ook vertraagd door de corona-uitbraak?
In elk geval veel sterkte ginds bij de dingen die je nog wel kunt doen.
Weet je al wanneer de dagbesteding (met 1,5 m afstand tussen de mensen) weer open mag?
Lieve Henk, hartelijk dank voor je bericht. Ja, het is heel erg fijn dat de maandelijkse bijdrage door gaat. De Nederlandse stichting is inmiddels opgericht. We zijn nu nog bezig met de website. Als die klaar is, kunnen we de ANBI status aanvragen. We weten nog niet wanneer de dagbesteding weer open kan. Veel hangt af van het vervoer en dat is op dit moment nog niet duidelijk. We houden je op de hoogte!