Het regent… het zegent…
In december willen we een weekje naar Makgadikgadi Pans National Park en Nxai Pan National Park in de hoop iets te zien van de jaarlijkse zebra migratie. Op de dag van vertrek heeft Jan een forse infectie aan zijn wijsvinger, midden onder zijn nagel. Twee dagen later dan gepland, vertrekken we zonder nagel, met twee soorten antibiotica, een batterij pijnstillers, een koffer verbandmiddelen en het bevel de vinger hoog te houden (gelukkig niet de middelste).
Jan geniet van het 4×4 rijden, maar ik krijg hartkloppingen bij diep zand als ik zelf achter het stuur zit en ik moet nu natuurlijk rijden. Terwijl ik voortploeg richting Boteti rivier, vertelt hij opgewekt naast me hoe goed de weg is (met die wijsvinger omhoog!). Voor ik oververhit raak, zorgt een groepje olifanten voor afleiding en daarna een flinke regenbui voor verkoeling. Misschien hadden we voor vertrek toch op de buienradar moeten kijken…
Ik neem de afslag naar Njuca Hill, waar we willen kamperen. Het pad is alleen nog te herkennen aan het middenmannetje dat boven het water uitsteekt. Een in het water liggende kei, komt plotseling tot leven. Het blijkt een reuze brulkikker te zijn die snel de berm in hopt.
Tegen de tijd dat we Njuca Hill naderen, is het droog. Een eenzame struisvogel wandelt een poosje met ons op en in het hoge gras ontwaren we een steenbokje. Vanaf onze kampeerplek, met reusachtige duizendpoten en zachtroze winde, genieten we van de invallende nacht boven de uitgestrekte grasvlakten. Terwijl Jan naar de lucht wijst, maak ik het eten klaar dat we vanwege een nieuwe bui in de auto moeten nuttigen.
Het blijft regenen met af en toe een kleine opklaring. Behalve een groep gemsbokken, houdt het wild zich schuil. Ook de leeuwen die we ’s nachts hoorden brullen, laten zich niet zien. Wel staat er een verregende bonte zandhoen treurig langs de kant. Alleen de korhaan lijkt geen last van al het water te hebben. In Botswana is regen zo schaars, dat Pula, het Setswana woord voor regen, ook zegen betekent èn de naam is van de lokale munteenheid. Je kunt echter ook te rijk gezegend worden en we besluiten vervroegd naar huis te keren. Dan maar geen zebra’s.
Het nieuwe jaar brengt een genezen vinger, een avondklok van 7 pm tot 5 am, een alcoholverbod en nog veel meer regen. We willen er dolgraag op uit, maar hebben ons lesje geleerd en volgen dagelijks de buienradar. Die houdt een worst voor. Als we op maandag kijken, verschijnt er een week later een zonnetje. Als we dinsdag checken, is het zonnetje een dag opgeschoven en zo gaat het wekenlang. Parken zijn inmiddels gesloten omdat de paden volledig onbegaanbaar zijn. Als we met vrienden meegaan naar hun boerderij aan de rand van de Okavango Delta raken we allemaal vast.
Maar hoop gloort… met ingang van 1 maart wordt de avondklok verkort van 10 pm tot 4 am, wordt het alcoholverbod opgeheven en verder staat het zonnetje nu al vier dagen op volgende week woensdag. Pula!
Wat een leuk verhaal weer. Leuk zoals jij het beschrijft
Dank je wel!
Wat een mooie belevenis weer. Beterschap voor Jan zijn vinger, hopelijk gaat het er al weer een stuk beter mee.
Dank je wel voor je reactie. Ja hoor, zijn vinger is gelukkig helemaal genezen.
goh, wat een mooie verhalen weer. Fijn dat het nu bij jullie zo te horen vanaf maart weer beter wordt, zodat je er wel weer op uit kunt. Want anders is het tich een stuk saaier lijkt me. Blijf gezond en heel veel groeten ook van chris, anneke
Dank je wel. Ja, we kijken er wel naar uit.
Wat weer een mooi verhaal.
Is jan zijn nagel al weer aangegroeid
Hier ook avond klok .
Wel wat saai.
Wat stoer marianne dat je daar zo durft te rijden.
Wij vasten ook met alcohol.
40 dagen tijd.
Groetjes van jan
Dank je! Ja, de nagel is gelukkig weer helemaal aangegroeid. Hopelijk duurt voor jullie de avondklok niet meer zo lang, want we kunnen ons voorstellen dat het saai is.
Fijn weer wat van jullie avonturen te mogen meebeleven. Ik geniet er bijzonder van. We leven in een rare tijd met avondklok, één persoons bezoekjes etc. Maar gelukkig gloort er hoop aan de horizon en zijn we blij met elke versoepeling en vooral met iedere mooie dag waarop we naar buiten kunnen om te wandelen of te fietsen. Bij ons geen bijzondere dieren helaas. Hoewel mensen met korte lontjes (die we soms tegen komen)ook bijzondere schepsels zijn haha. En…. we kijken er naar uit om weer te kunnen reizen. Blijf gezond en lieve groeten, ook van Jan, Maya
Wat leuk, zo’n uitgebreide reactie. Ja, het is echt een rare tijd. In elk geval fijn dat het voorjaar er nu aankomt, zodat jullie vaker naar buiten kunnen.We kunnen ons voorstellen dat de korte lontjes ook wel boeiend zijn om mee te maken. Gelukkig dat jullie daar de humor van in zien. Dan moet het goed komen! Keep safe and healthy! Lieve groet van ons beiden.
Weer een mooi verslag uit het verre Afrika: goed geschreven, met humor en milde zelfspot – mooie ingrediënten voor een goed verhaal! Hopelijk kunnen we jullie dit jaar weer eens face-to-face spreken. En ik ben wel benieuwd, kennen ze dat bij jullie ook: coronateststraten, volle ziekenhuizen/ic’s, afbrokkelend draagvlak voor coronamaatregelen, viruswaanzinnigen, click en collect, machtige farmaceuten, etc?
Hartelijke groeten, ook van Marjolijn,
Henk
Excuses dat je zo lang op de plaatsing van je bericht moest wachten. Fijn dat je zelf even aan de bel trok, want nu kon het probleem verholpen worden. Dank je wel voor je positieve reactie! Het zou inderdaad leuk zijn om elkaar binnenkort in het “echt” te zien. In Maun is het in het ziekenhuis wel even erg zorgelijk geweest, maar nu gaat het gelukkig weer een stuk beter. Een probleem is verder dat veel mensen hun informatie vooral krijgen via de social media met veel desinformatie. De winkels zijn gewoon open, dus geen click en collect en machtige farmaceuten hebben we niet. Alles wat ingewikkeld is, moet namelijk van elders komen. Hartelijke groet van ons beiden voor jou en Marjolijn.