Kgalagadi Transfrontier Park (september 2020), slot
De daktent lekt inderdaad. Onze matras is doorweekt, evenals de lakens en dekens. Gelukkig waait het flink, zodat het snel droogt. Tegen elf uur is alleen de matras nog nat, maar daar kunnen we vuilniszakken op leggen. Net voor donker arriveren we bij de volgende camping, eigenlijk alleen te herkennen aan een toiletgebouwtje met een gebroken raampje. De deur klemt, dus ik geef er een flinke duw tegen. De reactie is een luid gesis en van schrik spring ik naar achteren. De kier onder de deur is veel te smal voor een grote slang, maar toch… Gelukkig ben ik niet geëmancipeerd en kan dus met een gerust hart Jan erbij roepen. Hij bonst op de deur, het gesis herhaalt zich en dan vliegt er een kerkuil uit het open raampje. Omdat binnen het gesis doorgaat, vermoeden we dat er een nest zit. Ik besluit het gezin met rust te laten en zoek mijn heil in de bush.
Onze volgende camping is Polentswa. We zitten ruim 60 km van de eerstvolgende waterbron vandaan en verwachten daarom voorlopig geen dieren te zien. Het duurt dan ook even voor het tot ons doordringt dat er toch echt een leeuw in de schaduw van een struikje ligt. Het is een jong mannetje, dat er wel een beetje mager, maar verder goed gezond uitziet. Hij moet wel een erg goede jager zijn om in dit wildarme gebied in leven te blijven.
Bij Polentswa zijn volop roodkopamandines, jakhalsjes en helaas ook sprinkhanen die zich enthousiast op onze drankjes en volle borden storten. Als we net een uur in bed liggen, steekt de wind op en begint het opnieuw te onweren. Zuchtend klimmen we naar buiten en halen de tent neer, want we moeten er niet aan denken dat alles weer natregent. Achter beslagen autoraampjes wachten we af tot het droog wordt. Morgen is gelukkig een rustdag.
De afgelopen dagen begon het in de auto steeds sterker naar diesel te ruiken en we begrijpen nu waarom. Eén van de plastic containers lekt. Niet veel, maar de bekleding achterin is wel helemaal doordrenkt. We maken alles zo goed mogelijk schoon en besluiten meteen maar de inhoud van alle jerrycans over te gieten in de dieseltank. Dat blijkt minder simpel dan gedacht. De trechter die we meestal gebruiken blijkt onderweg gesneuveld en de schenktuiten van de metalen containers die we op het dak vervoeren, passen niet. Dus moeten we de diesel eerst overgieten in één van de plastic containers, die wel een passende schenktuit heeft. Als we eindelijk klaar zijn en de auto dicht doen, merken we dat een nummerbord mist. Dat wordt terugrijden. Na een paar uur hebben we nog steeds niets gevonden en met het verlies aan diesel, durven we niet nog meer extra kilometers te maken. Ook zou het fijn zijn om nog een uurtje te relaxen, want deze rustdag blijkt een vermoeiende aangelegenheid.
We zijn verrukt als we een grote kudde hartenbeesten opmerken. Zo vaak zien we die niet. Geweien kletteren tegen elkaar als een indringer verjaagd wordt. Een harem lijkt leuk, maar het is vooral hard werken. Voor we het park verlaten, kijken we nog een poos bij de waterbron bij Kaa Gate, waar Kaapse tortels af en aan vliegen voor een slokje water. Een lannervalk doet verwoede pogingen om er eentje buit te maken, maar grijpt steeds mis. Bij het uitchecken zien we in het register dat we het vierde stel reizigers in de afgelopen drie maanden zijn. Even overweeg ik om een foto te maken en deze op te sturen naar “sorry sir, but everything is fully booked”.
Wat weer een spannend
Verhaal. Brrr dat gesis
Doodeng zou ik het
Vinden. Helden zijn jullie.
Jullie maken wat mee
Super.
Liefs elja
Wij vonden het ook eng, hoor, want we zijn helemaal niet zo heldhaftig. Maar ja… we wilden toch wel graag weten wat de oorzaak was van dat gesis. Pas later dachten we aan het gezegde “curiosity killed the cat”.
Beste Marianne en ook Jan. Wat leuk dat jullie ook een blog bijhouden. Daar kom ik nu pas achter, nu ik op zoek ben naar informatie over het Kgalagadi Transfrontier Park. Om onze reis van nu een jaar geleden in herinnering wat meer her te beleven zullen we jullie post’s zeker gaan lezen. Bedankt dus voor het schijven.
Groeten, Elbert & Irene
Wat leuk om wat van jullie te horen, Elbert en Irene en nog leuker dat jullie nog steeds zoveel belangstelling hebben voor Botswana! Als we jullie nog kunnen helpen met info over het Transfrontier Park, laat het dan vooral weten.
Wat een avonturiers zijn jullie toch! Heb er bewondering voor, maar zou het zelf niet durven. Mooi omjullie verhalen te lezen, dank. groetjes en blijf lekker gezond
Leuk om een reactie van je te krijgen, Anneke. Het scheelt veel dat we altijd een satelliettelefoon meenemen, zodat we ook op afgelegen plaatsen zonodig hulp in kunnen roepen. Ook voor jullie “stay safe and healthy”.
Na al deze avonturen is het vast ook weer fijn ‘thuis’ komen in Maun. En heerlijk om niet vanwege lekkage je slaap te moeten verruilen voor dieselstank.
Dat klopt helemaal!!