Onbezorgd de Kalahari in
Als we alleen nog met ferme kracht van onszelf en hevig gekreun van de auto bochten kunnen maken, valt de beslissing: we kopen een nieuwe auto. Terwijl we met de oude cruiser de nieuwe op gaan halen, vragen we ons af of we er goed aan doen. Zoals Jan zegt: “als je niet op de bijgeluiden let en alleen rechtuit gaat, rijdt hij eigenlijk prima”. Maar we kunnen niet meer terug. De nieuwe auto is inmiddels al uitgerust met een handig ladensysteem, een bullbar (koeienvanger) en een imperiaal. Als we thuis zijn, blijkt dat er geen gaten in de imperiaal zijn geboord, zodat we onze daktent niet kunnen bevestigen. Gelukkig kunnen we op de valreep een grondtent lenen en zo kunnen we dan toch op weg, samen met Anita en Bas. We leerden elkaar kennen toen Jan en ik met pech in de Kalahari stonden en zij bezorgd naar ons welzijn kwamen informeren.
Ondanks de beperkte regenval dit jaar is de Kalahari prachtig groen. Kleine bloemetjes in geel, wit en paars zorgen voor een fleurige noot. We genieten van de statige gemsbokken met hun onderlinge schermutselingen en de gezellig knabbelende grondeekhoorntjes. Alle jakhalzen draven helaas weg voor we ze op de foto kunnen zetten, maar twee giraffen laten zich uitgebreid vastleggen, zij het in een wat zonderlinge pose. De nieuwe auto doet het prima. Heerlijk om niet bezorgd te zijn over wat er nu weer mis kan gaan.
Ons plan is om uiterlijk zes uur op de camping te arriveren. Maar we passeren een korhaan, er staat een springbok zo leuk van een struikje te eten en rennende wildebeesten werpen stofwolken op in de schemering. Die kunnen we toch niet zomaar voorbijrijden…. Uiteindelijk kunnen we nog net bij het laatste licht de tent opzetten. Terwijl Jan met een stuk hout de tentpennen erin slaat, leg ik de spa alvast klaar. We staan vannacht op een wildernis camping. Dat betekent geen sanitair, we moeten dus ons eigen toilet graven. Tijdens de maaltijd onder een schitterende sterrenhemel horen we leeuwengebrul dat steeds dichterbij komt. Dan maar de tent in. Voor de zekerheid neemt Jan de spa mee.
De volgende ochtend zijn er geen leeuwen, alleen een groepje helmeted guineafowls (helmparelhoen). Dan maar een uitgebreide fotosessie met de zelfontspanner. Tijdens de koffie verzucht ik hoe heerlijk het is om in een auto te rijden waarbij je niet steeds het gevoel hebt dat er van alles mis kan gaan. De auto is inderdaad prima, maar als we even later de koffiespullen opbergen, kan de handige la niet dicht. We krijgen het er warm van, want als de la niet dicht kan, kan ook de auto niet dicht en dan hebben we wel een probleem. Op de rug liggend, ontdekken we een schroefje dat klem zit. Met veel moeite en een klein tangetje kunnen we het euvel verhelpen. Als er dan ook nog een jakhalsje op de auto komt toegelopen voor een close up, rijden we helemaal gelukkig terug naar huis.
Hallo Marianne en Jan, weer zo’n heerlijk verhaal! Altijd te kort…
Fijn dat jullie nu een betrouwbare auto hebben met Afrikaanse puntjes op de i. Zo herkenbaar! Bijzonder om te lezen dat jullie nog iedere keer zo volop kunnen genieten van het grote en het kleine in de natuur.
Groetjes, Ascha en Arthur.
Ja, een betrouwbare auto voelt inderdaad heel fijn. Het genieten gaat vanzelf. We weten nooit wat we gaan zien, dat maakt het zo leuk. Maar daar weten jullie zelf ook van mee te praten!
Mooie foto’s, mooi verhaal en veel plezier met de nieuwe auto
Dank je wel!
Had me al verheugd op de foto’s. Er zitten weer heel mooie tussen en de allermooiste vind ik de eerste bovenaan 🙂
Jullie kunnen je bedrijf misschien nog wat uitbreiden met de afdeling “Ook voor reparatie!”
Het beeld doet me overigens denken aan een reparatie die Kees ooit uitvoerde in het gootsteenkastje in de caravan. Liggend op zijn rug kon hij het euvel dat verholpen moest worden, alleen goed zien met het leesgedeelte van zijn bril. In die houding kon dat alleen met de bril omgekeerd op zijn neus. Het lukte perfect. En ik zie dat jullie het zó redden.
Dank je wel (al ben ik het met je keuze voor de mooiste foto niet helemaal eens 😉). De omgekeerde leesbril zullen we onthouden. We moesten nu de hoofden wel erg ver achterover buigen!