You are on your own out there…
We willen het gebied ten noorden van de Okavango Delta verkennen. Een deel van de route gaat door een erg waterrijk gebied, waardoor je er niet altijd kunt rijden, maar in deze droge tijd moet het lukken. Het laatste stuk, van Gudikwa naar Khwai, schijnt door diep zand te gaan. Voorzichtigheidshalve vragen we kennissen om advies. De reacties zijn niet bemoedigend…
“De weinige auto’s die daar rijden, zijn vooral grote trucks. Zij vooroorzaken een spoor dat te breed is voor een gewone 4×4 en een hoog “middenmannetje”, waar de auto op blijft hangen. En het is eenzaam. Er is pas iemand vermist geraakt. Met hulp van een helikopter hebben ze hem na 4 dagen gevonden.”
Maar dan spreken we onze buurman. Hij bevestigt het lastige spoor, het diepe zand en de eenzaamheid. Ook zal er geen wild zijn, nu het zo droog is, maar we kunnen gerust gaan: “this car of yours will eat the sand”.
Dus we gaan. Over het asfalt naar Shakawe waar we met een pontje de Okavango overgaan. Er kan slechts één laadklep open, maar het is gratis en we mogen kiezen of we achteruit de pont op of af willen rijden. De weg die volgt ziet er vrij troosteloos uit met vrijwel alleen gekortwiekte mopanobomen. Een bordje met “elephant corridor” maakt veel duidelijk.
We overnachten bij Greg en Sue, de hartelijke eigenaren van Jumbo Junction. Een groot deel van het jaar kijkt de lodge uit op een lagune, maar nu staat er slechts een enkele plas en grazen paarden met en zonder streepjes gemoedelijk naast elkaar. De volgende ochtend gaan we mee met de game drive. Zelfs in deze droge tijd moeten we nog een aantal keer een diepe plas door. Gadegeslagen door een giraffe (met kiespijn?) volgen we de sporen van wilde honden, maar raken ze na een tijdje helaas kwijt in het gras.
Bij Gudikwa verzandt de weg letterlijk in een aantal sporen. Een man houdt ons aan en stelt zich voor als Tsima. Hij wijst het juiste spoor en informeert meteen of wij partner willen worden in zijn onderneming, een traditionele camping. Het partnerschap slaan we af, maar de camping willen we graag zien. Die is inderdaad traditioneel: een grote lap grond met acacia’s en verder niets.
Het aangegeven spoor brengt ons bij een gele mangoest. Afgeleid door dit leuke beestje met zijn merkwaardige pupillen, rijden we vervolgens per ongeluk een legerkamp binnen. De dienstdoende luitenant informeert naar onze plannen. Als hij hoort welke route we willen nemen en dan ook nog onderweg willen kamperen, reageert hij kort en duidelijk:
“You can’t go there. That is big five country. You will get stuck. Nobody will rescue you.”
Als dat geen indruk maakt, gooit hij het over een andere boeg: “It is poacher’s area and we shoot to kill. You will not be safe”
De kans is minimaal dat bij daglicht twee bejaarden worden aangezien voor stropers, maar in het donker …? Dan maar een compromis. We rijden vandaag tot de veterenary gate. Daar kamperen we en dan kunnen we morgen overdag het poacher’s gebied door. De luitenant doet nog een laatste poging ons tegen te houden: “You will be on your own there .. “
Onze kampeerplek bij de gate is weinig inspirerend, maar zodra de schemer valt, ontstaat een boeiend koor van de Europese en de roodwang nachtzwaluw, die beiden klinken als een ratelende wekker. Vooral de Europese kan het minutenlang volhouden. Helaas heb ik steeds de neiging om mijn adem in te houden als ik ernaar luister. Het wordt een benauwd nachtje, want de zwaluwen weet niet van stoppen.
Af en toe moeten we een afgebroken tak weghalen, maar verder is het tot de eerste viersprong vrij makkelijk rijden. Het moet weken geleden zijn sinds de laatste auto. Maar dan start het truckspoor en bekijken we de wereld verder met scheve blik: 2 wielen in het spoor en 2 op het (inderdaad hoge) middenmannetje. Af en toe wordt het diepe zand afgewisseld met echt diep zand, te herkennen aan uitstekende stukken hout, achtergelaten door chauffeurs die hier hebben vast gezeten. We voelen ons best stoer als we hier zonder probleem passeren, maar dan is één moment van onoplettendheid toch genoeg om ook vast te raken. Met een beetje graven en wat van het ook hier voorradige hout onder de wielen, zijn we snel weer op pad. Blij toe, want het is boven de 40 graden en je kunt een ei bakken op het zand. De chauffeurs van een bevoorradingstruck zijn minder fortuinlijk. Ze kregen gisteren pech met de auto, maar besluiten ze opgewekt: “help is on its way” .
Ineens verschijnen er diepe plassen en olifanten op het pad. Kennelijk naderen we Khwai. We hadden al gehoord dat het daar flink heeft geregend, maar zoveel hadden we niet verwacht. Bij een erg grote en diepe plas doen we precies wat we onze klanten altijd afraden: we volgen niet het pad, maar nemen de zijkant en zakken acuut weg. Ik probeer ons uit te graven, zodat Jan schone voeten kan houden (beter gezegd: zodat we de auto schoon kunnen houden), maar dat is te optimistisch gedacht. Met zijn tweeën zijn we er echter snel uit en een uurtje later rijden we de bewoonde wereld binnen. Wij wel… de chauffeurs van bevoorradingstruck zullen nog een nachtje in de bush moeten blijven, want we hebben geen ander verkeer gezien, laat staan een hulpauto.
Hoezo 2 bejaarden?????
Wat een lef en wat een verhaal en wat een mooi landschap en natuur!!!!!
Mochten jullie januari in Nederland zijn, 12 januari is de nieuwjaarsborrel van het blok. Archipel 34-15
Groeten van ons
Karina en Wim
Ja, het is inderdaad mooi, we genieten er nog steeds erg van. Lief om ons weer uit te nodigen voor de nieuwjaarsborrel. Jammmer genoeg staan we die dag in Amsterdam op de vakantiebeurs, dus ik denk niet dat we het halen. Alvast de hartelijke groet aan iedereen!
Ha, ha, bejaarden op pad…
Ik kan wel merken dat jullie het actuele Nederlandse taalgebruik niet bijbenen. Wij spreken tegenwoordig van vitalo’s. De YEP is alweer ‘verouderd’, om in deze terminologie te blijven, laat staan de term bejaarde.
Wat je ook van de termen vindt: het was heel leuk om te lezen en te zien hoe jullie je man- en vrouwhaftig in dat gebied waagden en erin voorttrokken.
Tja, ik begrijp nu dat we fors achterlopen… Vitalo’s klinkt een stuk beter! Fijn dat het weer leuk was om te lezen.
Wel avontuurlijk hoor. Niks voor bejaarden.
Ook vitalo’s zou ik een wat minder eenzaam gebied aanraden.
Het houdt je wél “van de ‘straat'” en dat is met een voortdurende behoefte aan nieuwe belevenissen natuurlijk heel nuttig. (knipoog)
Maar jullie zijn nog lang niet “thuis” begrijp ik.
Ben ik wel benieuwd naar het vervolg van dit verhaal.
Met een hartelijke groet, ook van Annet,
Henk
Hartelijk dank voor je reactie. Het klinkt misschien allemaal wat spannender dan het in werkelijkheid is, hoor.
Wat een avonturiers zijn jullie toch, super leuk om te lezen!
Wanneer zijn jullie in Nederland?
Gr. Ingrid
Fijn om te horen. Het avontuurlijke is wel navigatiesysteem en satelliettelefoon, dus minder spannend dan vroeger. Gelukkig! We zijn deze week in Nederland aangekomen. Alles goed met jullie?
Ook dit een manier om van je pensioen te genieten
Wilma en Dirk
Ha, ha… het voelt meer als hard werken 😅